PKN
Protestantse Gemeente Eijsden
 
Overdenking voor Pasen Overdenking voor Pasen
Gaan, een weg

Op weg naar Pasen is een weg van veertig dagen. Het is een route langs ongeveer alle aspecten van het leven.
 
De lezingen in deze periode vertellen het. Het is een weg van aanvechting en twijfel, ziekte en genezing, verlies en verering, verloochening en verraad. Maar ook een weg van vreugde en vriendschap, van samen eten en drinken, een weg van hoop en toekomst. Veertig jaar zwerft het volk Israël door de woestijn en al die genoemde aspecten komen hier ongeveer aan bod. Na de aanvankelijke vreugde over de vlucht uit dat slavenland Egypte slaat de stemming al snel om. Wat hebben we gedaan? Wat heb jij, Mozes, ons aangedaan? Waarom heb je ons bij de veilige vleespotten weggehaald? En nu? Wat moeten we hier in deze ellendige omgeving? Waar moet het naar toe?

Verheven?
Wat moeten we vandaag met die verhalen? We kunnen het achter ons laten als uit een ver verleden. Maar het gekke is juist dat die verhalen zo actueel blijven en midden in ons bestaan tot leven komen. Sterker, in ons eigen leven herkenbaar worden. De moeilijkheid lijkt me (en daarmee de valkuil) dat we die bijbelse vertellingen zo op afstand weten te houden, door ze een soort verheven heiligheid toe te kennen. Daarmee kunnen we de uitdagingen makkelijk parkeren. Waarom is het zo lastig het contact aan te gaan met die oude verhalen?

Een ver verleden?
Wie is nooit ontzettend teleurgesteld geweest? In je werk, je partner, familie, vrienden, kinderen? Of doordat er juist geen kinderen waren. Met welke angst of bitterheid moesten we leren omgaan? Wanneer wou je het bijltje er maar liever bij neergooien en je gewonnen geven? Hoe belangrijk werd geld en bezit, zonder dat je het in de gaten had? Welke verleidingen konden we niet weerstaan? En wat maakte ons zo intens gelukkig? Welke liefde en vriendschap viel ons ten deel? Wat zijn de momenten die je nooit had willen missen? Waar hoef je nooit meer spijt van te hebben en waarover hoef je je niet meer schuldig te voelen? Het zijn allemaal vragen uit een ver verleden - en in ons eigen leven - die op de weg naar Pasen worden aangereikt, die met een klein beetje verbeelding passen in ons eigen leven.

Maaiveld
Waarom zouden we ons Jezus voorstellen als een onaanraakbare heilige? Dat doen de evangelisten bij mijn weten ook niet. Ze vertellen gewoon wat hij meemaakt. Hoe hij zich terugtrekt op een verlaten plek in de woestijn. Hoe hij zich lijkt voor te bereiden op het werk dat hij wil doen, het verkondigen van het evangelie, die blijde boodschap van redding en bevrijding in woord en daad. Hij lijkt er zich bewust van te zijn dat het tegenstand oproept. Dat maken we toch bijna elke dag wel mee? Mensen die hun kop boven het maaiveld uitsteken en ongenadig neergesabeld worden? En dat zeggen we toch ook altijd: doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg.

Illusie?
Maar hij doet wat hij als opdracht ziet, zijn naam Jezus is immers zijn programma: God redt, verlost, bevrijdt. Niet alleen in geestelijke zin, dat je niet bang hoeft te zijn, dat je mag vertrouwen dat het goed komt. Ook dat je bevrijdt zult worden van ziekte, armoede, oorlog, vervolging. En daarom is er die ontmoeting in die woestijn: een duister personage die hem probeert te verleiden. Dat je van alles kunt bereiken aan bezit en macht als je maar luistert naar die donkere fluisteraar. Dat alles zinloos is, dat je het toch niet bereikt, dat alles een grote illusie is, dat de werkelijkheid van het leven bestaat uit invloed en euro’s. Dit jaar lezen we dat op de eerste zondag van de 40 dagen (26 februari) in Matteüs 4.

Einde of begin?
Maar er zijn ook topervaringen. Ieder kent ze. Opperst geluk, dat willen we graag mee blijven dragen in ons leven. Maar belangrijker is het alledaagse, het gewone leven, waar we nodig zijn. Het oeverloos koesteren van je eigen geluk staat dat misschien wel in de weg. Het is weer zo’n verhaal in Matteüs (17) op de 2de van de 40 dagen. Daarna gaat het gemeenschappelijk leesrooster naar Johannes. Misschien zijn de verhalen bij ons wat ingesleten, maar ook hier gaat het om menselijke ervaringen. Bij een bron een confrontatie met een vrouw, die in het leven verdwaalt lijkt. Een ontmoeting met een blinde die gaat zien. Is “zien” ook letterlijk: kijken? Of verlangen we naar visie, perspectief? De weg loopt ook langs de dood, maar Lazarus wordt opgewekt, een voorbode van Pasen. Gaat het om Lazarus zelf, of om de mensen die hun geliefde terugkrijgen? Dan is er verering, maar ook verraad als een vrouw dure reukwaren uitgiet. Zonde van het geld! De verleider in de woestijn van het leven is er altijd. 40 dagen, bijna Pasen. Loopt daar de weg ten einde? Of begint het dan pas echt?

Ruud Foppen
terug
 
 

Kerkdienst
datum en tijdstip 28-03-2024 om 10.00 uur
Voedselbank meer details

 
 
  Protestantsekerk.net is een samenwerking tussen de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland en Human Content Mediaproducties B.V.